سال‌هایِ پیش از این اگر در شبي، چنین، شاعرانگی‌اي دست می‌داد یک‌راست می‌رفتم سراغ ِ سیاه‌مشق‌هایِ شعر ِ معاصر --- شبانه‌ها، و نه عاشقانه‌ها. و «تا صبح ِ شب ِ یلدا» سایه و شاملو می‌خواندم، یا به صدا-شان گوش می‌دادم. شعر و صدا، و فکر و زندگی ِ کساني که جایِ بابابزرگِ مرا دارند. امّا حالا، که یک‌سالي ست آن شور ِ انقلابی در من فرو خفته است، به این روشن‌فکریِ زودرس پی برده ام و دست از شعر و شعار، هر دو، برداشته ام، دل‌ام می‌خواهد برگردم به شاعرانگی ِ اوّل ِ زندگی، به سادگی ِ دورانِ کودکی --- «آن زمان که تنها غُصّه‌ام شکستن ِ مداد-ام بود!»
سوزي نداره سرماوقتي که گرمه دلهاتمومه قصّه‌یِ شبخنده که هست رویِ لبشب ِ بلند ِ یلداعزیز می‌شه پیش ِ ماجمع که بشیم دور ِ هم...می‌شکنیم پشت ِ غمخاله(ها)، دایی(ها)، عمّه، عمو(ها)،بابا و مامان ِ مامان و بابالطیفه، قصّه، خاطرهمیگن برایِ خود ِشون و ماآجیل و انار و هندونهامشب چه‌قد فراوونه!ازین به بعد بلند می‌شه عمر ِ روزیواش-شواش می‌رسه عید ِ نوروزپاییز که جا-ش و می‌ده به زمستون...بهار می‌آد همیشه از پس ِ اونسیاهی ِ بلندترین شب ِ سالرنگي نداره پیش ِ جمع ِ خوش‌حال
این تصنیفِ ساده را لیلا حکیم ِ الاهی در ماهور ساخته است و با اجرایِ چند آوازخوانِ زن و مرد و گروهِ سازهایِ ایرانی، همراه با چند تصنیفِ دیگر از این دست در آلبوم ِ «این گوشه تا اون گوشه» به دستِ نشر ِ موسیقی ِ ماهور منتشر شده است.
پی‌نوشت: می‌خواستم فایل ِ صوتی ِ این تصنیف را، همراه با شرحي از روشن‌فکری‌ام، برایِ شب ِ یلدا بهانه‌یِ نخستین پست ِ وبلاگِ تازه‌ام کنم امّا فرصتِ تنگِ من و سرعتِ اینترنتِ ما مجال نداد؛ تا بعد...
